مادران و دختران
کتاب چهارم: حدیث نفس مهراولیا
حدیث نفس مهراولیا
مهشید امیرشاهی
انتشارات فردوسی
Box 45095
1040 30 Stockholm
Sweden
TEL : +46 8 323080, FAX : +46 8 344660
www.ferdosi.com
info@ferdosi.com
مهشید امیرشاهی
مادران و دختران، کتاب چهارم: حدیث نفس مهراولیا
کلیۀ حقوق این کتاب اعم از نقل یا ترجمه یا اقتباس یا هر نوع بهره برداری رسانه ای (چاپی و تصویری و صوتی) منحصر است به مهشید امیرشاهی
چاپ اول 2009 استکهلم 1000 نسخه
شابک ISBN 978-91-977241-3-5
چاپخانه آرش
© Copyright Mahshid Amirshahy
تقدیم به مهوش
مام کتایون – دخت مولود
فصـــــــــــل اول
از پنجرۀ آشپزخانه شاخه های لخت تک درخت ارغوان دیده می شد. مهراولیا پلوپز برقی را به راه انداخت و در حین نوازش شیپی – گربۀ سربی رنگ خانه – در بارۀ درخت فکر کرد:
حالا که زمستان است ولی بهار هم خیال نکن به گل بنشیند.
و به یاد اقاقیایی افتاد که به هنگام اجارۀ این بالا خانه در جای ارغوان کنونی استوار ایستاده بود و سال های سال خوشه خوشه گل می داد. خانه را محض آن درخت گرفت و احتمالاً به خاطر صاحبخانه که شباهتکی به پدرش سردار مفخم داشت – پنجاه سال پیش.
پنجاه سال شد؟ عجب عمر می گذرد! یاد ایام جوانی جگرم خون می کرد/ خوب شد پیر شدم کم کم و نسیان آمد. کاش نسیان یکباره می آمد – کم کم چرا؟ مرور خاطرات که این روزها هیچ جز حسرت و حرمان نیست.
زمان به اقتضای طبیعتش می گذشت گرچه احساس مهراولیا این بود که گذر زمان نه همیشه ضربی یکنواخت داشته است و نه هرگز آهنگی یکسان.
دوران کودکی کجا زمان برای گذشتن شتاب داشت؟ هر روزش سالی بود. من شتاب داشتم که زودتر بزرگ شوم. از ده سالگی به یازده و از یازده به دوازده سالگی مگر تمام می شد! همۀ عمر بود. یعنی می شود هجده ساله شد؟! اووو – حالا کو!… جوانی هم گویا همه اش در بیست سالگی خلاصه شد. بیست سالگی چندین سال بود نه یک سال… بچه ها که یکی بعد دیگری آمدند دیگر سال نبود که می گذشت، بچه ها بودند که بزرگ می شدند – روزی یک وجب! به روال رستم دستان!… از سی تا چهل هر سالش سال بود، هر ماهش حساب می شد، هر روزش رو به پیری داشت. چهل سالگی و پیری؟! فقط نادانی سی سالگی چنین حکم می کند! وگر نه چهل عین جوانی است. آخ که اگر برمی گشت! آخ! ز حسرت جوانی به تو باز ناید/ چرا ژاژ خایی، چرا گربه شانی؟ نخیر باز ناید، پس چرا ژاژ خایی! گذشت و دیگر هم بر نمی گردد. اما عجب گذشت! از پنجاه سالگی به این سو چون برق و باد! به یک چشم بر هم زدن! حالا نوه ها ماشاءالله هر کدام پا زمین سر آسمان! جز طفلک برزو، همه صاحب سر و سامان… ولی انگار همین دیروز بود که برای اجارۀ این خانه آمدم!