در حضر توصیف یک سال از انقلاب اسلامی است که با «جمعهٔ سیاه» شروع می‌شود و تا گروگانگیری در سفارت آمریکا پیش می‌رود. دقایق انقلاب و دغدغه‌های زندگانی روزمرهٔ مردمی که در کشاکش حوادثند در این رمان در هم تنیده شده‌است. خواننده اتفاقات را از دریچهٔ چشم راوی می‌بیند که زنی است نویسنده با نگاهی تیز و پرسشگر، و روز به روز ماجراها را با او و اطرافیانش زندگی می‌کند. برگزیدن زمان حال برای عرضهٔ روایت به آن ضرباهنگ خاصی می‌دهد که سرعت و غیرقابل پیش‌بینی بودن حوادث انقلاب را در خود بازتاب می‌دهد.
رامین کامران در نقدی در بارهٔ در حضر می‌گوید: «تسلط نویسنده بر واقعه‌ای که ترسیم کرده زادهٔ فاصله داشتن او با واقعه است. مقصود فاصلهٔ زمانی نیست که همه به ناچار با گذشت زمان بدان می‌رسند، بل فاصلهٔ ذهنی است که می‌بایست با افسانهٔ انقلاب حفظ کرد تا بتوان چنان‌که باید به حقیقت آن نظر نمود؛ فاصله‌ای که بخصوص در گرماگرم حوادث بسیار مشکل حاصل می‌شود و بسیاری حتی پس از گذشت سالیان بدان دست نمی‌یابند. تا قبل از در حضر هیچ‌یک از حوادث وقایع مهم تاریخ معاصر ما بخت ریخته شدن در قالب یک رمان را نیافته بود تا از این طریق در حافظهٔ همگان نقاط عطف خود را پیدا کند و منزلتی را بیابد که پایه‌ریزی اش تنها از دست نویسندگان بزرگ ساخته‌است. بدون شک مورخین کتاب‌های متعددی راجع به وقایع انقلاب ایران خواهند نوشت و به تحلیل آن خواهند پرداخت، اما کتاب در حضر در عین اینکه رمان است به عنوان مکمل دائم هر تحقیق تاریخی نیز باقی خواهد ماند و در هر جا که انتقال فضای آن دوره و انعکاس آن مجموعهٔ کلی و پیچیده در قالب یک کتاب مطرح باشد، ماندگار خواهد بود.»